Rozdział Ósmy. ✽

                                                                           Jennifer
Przymknęłam powieki. To już koniec. Ściągnęłam bluzę. Już nie musiałam niczego udawać. Wstałam z kanapy i podeszłam do okna. Oparłam głowę o szybę. Słyszałam jak chłopak stoi za mną i bierze głęboki wdech. Stanął obok mnie. Po chwili chwycił moją dłoń. Po chwili poczułam jak przejeżdża palcem po bliźnie, która tworzyły literę „N”. Nie otwierałam oczu. Bałam się.

-Więc to wszystko przeze mnie..- powiedział szeptem.

Odsunęłam się gwałtownie od szyby. Spojrzałam w jego oczy. Takiej reakcji się nie spodziewałam. Myślałam, że będzie krzyczał. A on tak po prostu mówi , że to jego wina?!

-Niall to nie jest twoja wina.! –powiedziałam piskliwie.

Spojrzał na mnie i przeczesał włosy ręką.

-To było po naszej kłótni prawda? –spytał.

Spuściłam wzrok i pokiwałam powoli głową twierdząco.

-Ale zrozum..ja sama tego chciałam. To nie twoja wina. To po prostu pozwalało mi zapomnieć o wszystkich problemach rozumiesz? Chociaż przez kilka minut czułam się dobrze..-mówiłam cicho.

Po chwili chłopak przytulił mnie mocno do siebie. Złapałam się kurczowo jego koszulki i przyległam do niego całym ciałem. Chłopak ukrył twarz w moich włosach.

-Przepraszam Cię za wszystko Jennifer. Przysięgam, że już nigdy Cię nie skrzywdzę. –mówił cicho.

Zacisnęłam mocniej powieki.

-Proszę nie obiecuj mi nic..-powiedziałam zapłakana.

Chłopak odsunął się ode mnie i spojrzał w moje oczy. W jego widziałam ból. Spuściłam głowę.

-Ja po prostu chciałabym, żeby chociaż przez chwilę było dobrze rozumiesz?! Moje życie to jedno wielkie bagno.! Mam już tego dosyć.! –wrzasnęłam i wybiegłam z jego mieszkania.

Szłam wolnym krokiem jednak już po chwili poczułam, że Niall przytula mnie mocno do siebie. Wtuliłam się w niego jak dziecko.

-Jennifer proszę Cię nie odchodź..-wyszeptał.

Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się delikatnie przez łzy. Wzięłam głęboki wdech.

-Wrócimy do mnie? –spytał cicho.

-Tak..-odpowiedziałam

Złapał mnie za rękę i poprowadził do domu. Poszliśmy do salonu. Położyłam się na kanapie a chłopak położył się obok. Jedną rękę dał mi pod głowę. Wtuliłam się w Nialla. Bawił się moją ręką. Tą na, której nie było blizn. Po chwili podniósł ją wyżej i przyglądał jej się przez chwilę.

-Co to? –spytał.

Spojrzał w tym samym kierunku. Na moim nadgarstku była wytatuowany kontur połowy serduszka.

-Nie mam pojęcia. Mam to odkąd pamiętam –zamyśliłam się.

-Aha.-uśmiechnął się delikatnie.

Wtuliłam się w niego z powrotem.

-Niall? –spytałam cicho.

-hmm? –wymruczał mi do ucha.

-Kocham Cię. –powiedziałam szybko.

                                                                     Niall

Otworzyłem szeroko oczy. Momentalnie przestałem się bawić jej ręką. Usiadłem na kanapie i patrzyłem na nią niedowierzając.

-Kochasz mnie? –wykrzyknąłem 

Dziewczyna zarumieniła się i pokiwała twierdząco głową. Uśmiechnąłem się szeroko i przytuliłem ją do siebie.

-Jennifer. Jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało rozumiesz?!-spojrzałem szczęśliwy w jej oczy.

Patrzyła na mnie. W jej oczach zobaczyłem radosne iskierki. Złapałem delikatnie jej twarz w dłonie  i patrzyłem na nią.

-Kocham Cię Jennifer. –powiedziałem z uśmiechem.

Dziewczyna odetchnęła i uśmiechnęła się szeroko. Przybliżyłem się do niej i patrzyłem w oczy. Po chwili nasze usta spotkały się w delikatnym pocałunku. Uśmiechnąłem się do niej delikatnie. Spojrzałem na kalendarz w telefonie.

-Więc dzień 18 lipca jest najszczęśliwszy w moim życiu. –powiedziałem z uśmiechem.

Dziewczyna roześmiała się a ja tylko poczochrałem jej włosy za co oberwało mi się poduszką. Zaśmiałem się.

-Jesteś głodna? –spytałem.

-Nieee..-odpowiedziała śmiejąc się.

Wywróciłem oczami i położyłem się. Dziewczyna położyła się na mnie i zaczęła bawić się moimi włosami.

-Mmm..-mruknąłem cicho.

Było to bardzo przyjemne. Uśmiechnąłem się i pocałowałem dziewczynę w policzek. Zaśmiała się.

-Myślisz, że nam się uda? –spytała cicho dziewczyna.

Uśmiech zniknął z mojej twarzy. Spojrzałem na nią i pogładziłem ją po policzku.

-Nie mam pojęcia..ale wiedz jedno. Będę walczył o Ciebie do samej śmierci.
____________________

Witam <3

Przepraszam, że tak krótko ale nie byłam w stanie napisać nic więcej. Czuję, że nie dam rady pisać dalej ;/ Chyba będę musiała zawiesić tego bloga. Musze to poważnie przemyśleć. Ten rozdział dedykuję Martynce, która dawała mi motywację do tego abym pisała dalej . Dziękuje Ci kochana <3 Dziękuję wszystkim, którzy czytają te bzdety. :) Koniecznie zobaczcie kto pojawił się w bohaterach.! W następnym odcinku znowu trochę tu namieszam ;D.Życzę Wam miłego czytania. Kocham <3

x0x0.